De waarheid zeggen en verdedigen zijn enkele van de meest belangrijke verantwoordelijkheden van de gemeente en zijn leiders, en van alle gelovigen. Velen propageren dwaling, slechts enkelen houden zich aan zuivere leerstellingen. Maar zoals we vorige week hebben gesteld, moeten we strijden voor het geloof met de juiste methode en de juiste instelling. Hiertoe geeft Paulus enkele duidelijke instructies:
"Maar wees afkerig van de dwaze en onverstandige strijdvragen; gij weet immers, dat zij twisten teweeg-brengen." (2Tim.2:23). Dit geldt niet alleen in de relatie met geestelijk gelijken, maar vooral met hen die een andere overtuiging hebben. Natuurlijk discuteren we niet met hen die geloven als wijzelf - discussies gaan we aan met wie we van mening verschillen. De context maakt ook duidelijk dat deze instructies van toepassing zijn in onze relatie met "dwarsdrijvers" (2Tim. 2:23) en met hen die gevangen zitten in de strik van de duivel (v 26).
Soms denk ik dat velen van hen die in apologetische bedieningen gaan dat doen omdat ze houden van argumenten. En indien het dat niet was wat hen in die bediening bracht, toch lijkt het er op dat het hen wel motiveert. Velen houden van brokken maken, en ze halen hun kicks door hun gelijk te bewijzen en het ongelijk van de anderen. Ik ken wel enkelen die met niets akkoord gaan van wat een ander zegt - alleen maar om een twistpunt te hebben. (Als dit artikel je irriteert kan het zijn dat je een van hen bent). Anderen houden van het betrokken geraken in debatten omdat het hun het gevoel geeft een intellectueel te zijn, terwijl nog anderen altijd het laatste woord moeten hebben. Dan zijn er diegenen die steeds elke woordenstrijd moeten winnen en die net als bulldogs hun kaken niet kunnen lossen eens dat zij zich hebben vastgebeten in hun prooi.
Paulus is heel specifiek: we moeten ons afkeren van strijdvragen die twisten teweegbrengen. Terwijl ik dit schrijf denk ik aan iemand die zich haast om mij te herinneren dat Paulus verwijst naar "dwaze en onver-standige strijdvragen" en dat discussies over de Waarheid niet dwaas en onverstandig kunnen zijn. Maar het is het proces van discussie of twist op zichzelf wat dwaas en onverstandig is, en niet het onderwerp. Paulus waarschuwt Timotheüs verschillende keren niet over woorden en de Wet te discussiëren maar zich eerder te concentreren op de dingen die opbouwen.
Sla geen acht op fabels en eindeloze geslachtsregisters die moeilijkheden veroorzaken maar wel op goddelijke leiding in geloof (1Tim.1:4). Wees afkerig van godslasterlijke taal en oude wijvenpraat en oefen jezelf in de godsvrucht. (1Tim.4:7)
In 1Tim. 6:4-5, koppelt Paulus deze twistrijke houding aan trots. Hij geeft Titus instructies om als volgt te doen: "maar dwaze vragen, geslachtsregisters, twist en strijd over de wet moet gij ontwijken, want dat is nutteloos en doelloos. Een mens, die scheuring maakt, moet gij, na hem een en andermaal terechtge-wezen te hebben, afwijzen; gij weet immers dat zo iemand het spoor geheel bijster is, en dat hij zondigt, terwijl hij zichzelf veroordeelt." (Titus 3:9-11). Dit wil niet zeggen dat we de waarheid niet moeten verdedigen, nog dat we een harde houding moeten aannemen tegen dwaling. Paulus verwijst naar het probleem van een twistrijke geest, dikwijls een teken van onvolwassenheid. In 2 Tim.22 & 23 linkt Paulus twistziekte met de jeugdige begeerten daar het de jongere mannen zijn die lijken te houden van strijd. De maturiteit in Christus brengt de zachtheid en de wijsheid die het heidens vechtersinstinct weerstaan.
De Schriftgeleerden hielden van gekibbel. Hun hele leven draaide rond argumenteren, debatteren en bevragingen. Ze probeerden dikwijls met Jezus een discussie aan te gaan tot in het oneindige, maar Jezus wist wel beter dan zijn tijd te verspillen aan het redetwisten met mensen die niet echt geïnteres-seerd waren in de Waarheid. Hij wisselde enkele woorden met hen maar sloot snel de discussie af door te wijzen op een belangrijke fout in hun argument of op het hypocritische van hun verklaringen.
Jezus spendeerde eindeloze uren aan het onderwijs van Zijn discipelen en aan hen die oprecht de Waar-heid zochten. Hij had oneindig veel geduld met zondaars, zwakkelingen en serieuze "zoekenden". Dus had hij geen tijd te verliezen aan arrogante, zelfzuchtige en eigenzinnige mensen. Een van de voornaam-ste gave die we nodig hebben is het onderscheid te kunnen maken tussen hen die echt de Waarheid willen kennen en hen die enkel maar een bevestiging zoeken voor hun eigen theorieën en dwalingen.
Het lijkt mij dat we dikwijls vergeten dat we niet geroepen zijn om gelijk te krijgen over strijdvragen maar om te onderwijzen, discipelen te maken en de Waarheid te verduidelijken voor hen die reeds discipelen zijn of discipelen willen worden. Vele Christenen redetwisten eindeloze uren met Jehovah's Getuigen en Atheïsten, wetende dat zij niet echt geïnteresseerd zijn in de Waarheid. Het is tijdverspilling. Bijvoorbeeld, ik denk dat het Josh MacDowell was die leerde volgende vraag te stellen aan evolutionisten of atheïsten: “Als ik kan bewijzen dat God bestaat en dat Hij alles geschapen heeft, zou je dan in Hem geloven en je leven aan Hem geven?" Meestal zal het antwoord "neen" zijn. Alzo, wat is dan het doel van een uitge-sponnen argument als de andere niet echt geïnteresseerd is in de Waarheid (de Persoon)? Het is nutteloos - tijdverlies. Geef hem het Evangelie zo duidelijk en logisch als mogelijk en laat het daarbij. In de meeste gevallen zal de andere persoon heel gelukkig zijn dat hij eindelijk van jou af is. De Hypocrieten bleven niet rond Jezus hangen om te debatteren over de verwardheid van de Wet, nadat Hij had gezegd: “Wie van u zonder zonde is, werpe het eerst een steen naar haar." (Joh.8:7).
Het verschil tussen Jezus en ons lijkt me dat alles wat Hij zei geleid werd door de Geest terwijl wij dikwijls reageren vanuit onze vleselijke verlangens om onszelf te bewijzen. Konden wij maar in elke situatie worden geleid door de Geest om te onderscheiden of we te maken hebben met een oprecht zoekenden naar de Waarheid of niet. Maar nog belangrijker is dat we door de Geest worden geleid om de juiste dingen te zeggen, en te stoppen met redetwisten vooraleer de strijd in het vlees aan te gaan, tegen het vlees. En nog belangrijker is dat we de juiste houding tonen van ootmoedigheid, nederigheid en wijsheid.
Neem aub enkele minuten om te zien of de wijsheid die jij toont de ware, hemelse wijsheid is, of de valse, aardse en demonische wijsheid. "Wie is wijs en verstandig onder u? Hij tone uit zijn goede wandel zijn werken met wijze zachtmoedigheid. Indien gij echter bittere naijver en zelfzucht in uw hart hebt, beroemt u dan niet en liegt niet tegen de waarheid. Dat is niet de wijsheid die van boven komt, maar zij is aards, ongeestelijk, duivels; want waar naijver en zelfzucht heerst, daar is wanorde en allerlei kwade praktijk. Maar de wijsheid van boven is vooreerst rein, vervolgens vreedzaam, vriendelijk, gezeggelijk, vol van ontferming en goede vruchten, onpartijdig en ongeveinsd. Maar gerechtigheid is een vrucht, die in vrede wordt gezaaid voor hen, die vrede stichten. (Jac. 3:13-18).
Inderdaad, beide argumenten mogen wijs en verstandig lijken en beiden mogen zelfs gebaseerd zijn op de Bijbel, maar de een is Goddelijk en de andere is demonisch.
(Wordt vervolgd)